Wednesday, October 3, 2012

Tagpi-tagping Tala Chapter 3


(Author's Note: Hanggang saan mo siya kayang ipaglaban? - Lee)

Previous: 1 2

14 February 2012

            Hotel room.

            Libreng Wi-Fi gamit ang netbook.

            Download ng “Yes or No” torrent. Basa sa PEx ng tungkol sa DivTin loveteam ng Pinoy Big Brother. Punta sa Facebook. Write note.

            Sampung taon rin tayong naging tayo.  Sampung taon ng saya, lungkot, galit, pagdududa, at ligaya.  Sampung taon ng pag-aaway, pagbabati, pag-aaway at pagbabati muli.  Sampung taong hindi lamang minsang binadya ng banta ng paghihiwalayan.

            Hindi ko malilimutan ang mga unang pangyayari sa ating pagsasama.  Unang halik, unang yakap, unang pag-iisa.  Unang aminan ng pagmamahal, unang pagtanggap sa pareho nating nararamdaman.  Kapwa man tayong hindi bihasa sa larangang iyo’y lubos nating nilasap ang bawat pagkakataon. 

Higit na hindi ko malilimutan nang unang mabanggit ang katagang kasal.  Hindi ba’t ikaw pa nga ang nagyaya sa akin?  Tumawa lamang ako’t binalewala ang alok mo apat na taon na ang nakalilipas.  Sa isip-isip ko noo’y nahihibang ka na yata.  Pabiro man o seryoso ang alok mong iyo’y ayoko nang pagtuunan ng pansin.  Basta’t ang mahalaga’y mula noon ay sabay nating hinabi ang ating mga pangarap.  Sabay nating kinulayan ang mga panaginip nang bahagi ang isa’t isa.

Pinangarap natin ang pagkakaroon ng sariling bahay at sasakyan, ang pagtatayo ng negosyo, ang pagkakaroon ng anak.  Noo’y mga pangarap lamang ang mga itong iginuhit sa tubig ng dalawang nilalang na dalawampu’t tatlong taon pa lamang nararanasan ang mabuhay sa mundo.  Libre nga naman ang mangarap, di ba?  At nung mga panahong iyon ay pinapatos natin ang kahit na anong libre.

Sinong mag-aakalang maisasakatuparan natin ang mga pangarap na iyon?  Sinong mag-aakalang darating ang araw na ito --- ang sandaling pagmamasdan kitang papalapit sa dambana, suot ang simpleng puting trahe na may puntas na kulay lila.  Matagal na akong pamilyar sa kariktan mong minsa’y iyong nalilimutan.  Ngunit nang mga oras na iyo’y punong-puno ng hindi maipaliwanag na kagalakan ang aking damdamin habang nililinang ko ang iyong kagandahan.

            Ako na yata ang pinakamaswerteng tao sa mundo nang mga sandaling iyon.  Tumayo ang iilan nating mga bisita at habang ika’y kanilang pinagmamasdan ay ramdam kong kanila ring nasilayan ang iyong karilagang hindi mo sinasadyang ikubli sa karamihan.  Habang naririnig ko sa koro ang himig ng isa sa mga paborito nating awitin ay binaha ng alaala ang aking isipan.  Noon ko naipanalangin na sana’y naroon ang nanay ko upang masaksihan niya ang pag-iisang dibdib ng kanyang panganay.  Sana’y nakita niya ang nag-uumapaw mong pagmamahal para sa akin, at ang walang hanggan kong pag-ibig para sa iyo.  Ayoko mang mabahiran ng lungkot ang napakagandang sandaling iyo’y hindi ko nagawang lunurin ang isang mapait na alaala.

            “Sa Sabado na po ang kasal namin ni Aya, Inay.  Sana po ay makadalo kayo.”

            “At bakit naman ako dadalo sa kasal-kasalan niyo?  Babae’t lalake lang ang pwedeng ikasal sa mata ng tao at sa mata ng Diyos.  Hindi ang mga kagaya niyo.  Hindi niyo na inisip ang sasabihin ng ibang tao.  Hindi mo na ako binigyan ng kahihiyan.  Umalis na kayo’t ayoko na kayong makita kahit kailan.  Wala akong anak na tomboy!”

            May munting kirot akong nadama at ni hindi ko halos namalayan na nariyan ka na pala sa aking tabi.

            “Ok ka lang?”

            Masuyo mong hinawakan ang aking mga kamay at matamang tinitigan ang aking mga mata.  Sandali akong natigilan habang tinitingnan ko ang mamasa-masa mo nang mga pisngi.  Kailan ka nga ba hindi umiyak sa mga sitwasyong kagaya nito?  At tulad ng dati’y naramdaman kong pinipiga ang aking puso habang nanlalambot ang buo kong pagkatao sa bawat pagdaloy ng iyong mga luha.

            “Ikakasal ako sa taong nagpapaligaya sa akin nang lubos at nagmamahal sa akin nang buong-buo.  Ikakasal ako sa taong pinakamamahal ko at pinakaiingatan.  Siguro naman alam mong higit pa sa ok ang nararamdaman ko ngayon.”

            Alam kong hindi magiging paraiso ang buhay nating dalawa, hindi magiging madali ang ating pagsasama lalo na sa kalagayan natin sa mata ng lipunan.  May mga kamag-anak na hindi makakaintindi, may mga kaibigang manghuhusga.  Ngunit sa pagkakataong ito’y walang halaga sa akin ang opinyon nila.  Ikaw ang isinisigaw ng puso at isip ko.  Ikaw ang nais kong maging bahagi ng mga hinahabi kong pangarap.  Ikaw ang nais kong makasama habambuhay.

            Hindi man tayo sa simbahan mag-iisang dibdib ay sa Diyos pa rin ako manunumpa.  Kakayanin ko ang lahat basta’t kasama kita.  Haharapin natin ang bukas nang magkatuwang, sa karamdaman man o kalusugan, sa yaman o kahirapan, hanggang sa paghiwalayin tayo ng kamatayan.

            Basahin ang isinulat. Ctrl A. Delete. Close browser. Kunin ang cellphone at magtext.

            “Ktatapos lng po ng seminar nmn knina. Uwi na po ako bukas.”

            Send to NANAY.

            Humiga sa kama. Yakapin ang katabi.

            Tapusin ang kwento.


~TAPOS~

No comments:

Post a Comment